Spadające gwiazdy

Nie spodobał mi się ten fragment trasy. Droga była szeroka i utwardzona, więc nie powinnam mieć powodów do narzekań. A jednak miałam. Co kilkadziesiąt metrów droga skręcała to w prawo, to w lewo, przez co miałam wrażenie, że nie posuwałam się w górę, tylko dreptałam w miejscu. Co jakiś czas spoglądałam więc w dół, by upewnić się, że cała dolina z każdym zakrętem oddalała się ode mnie. Również głośniki 6 stacji wkrótce zamilkły. Od tej pory górska cisza była zakłócana jedynie chrzęstem butów na żwirowym podłożu, stukotem kijów i kijków, dźwiękiem dzwoneczków i pojedynczymi rozmowami. Zauważyłam, a raczej usłyszałam, że dzwoneczki były świetnym sposobem lokalizacji; często było je słychać, zanim strużka światła wyłoniła się zza zakrętu, zdradzając obecność ludzi. Przystanęłam na chwilę. Góra była jednolicie ciemna; widziałam jedynie przybliżające się reflektory znajdujące się na domniemanym szczycie, a w dole maleńkie świetlne punkciki przesuwające się w prawo i w lewo. Wtedy zrozumiałam, jak ogromna była Fuji i jak wielką determinacją musieli się wykazać ci wszyscy ludzie stawiający jej czoła. Zaczęłam też podejrzewać, że te światła nade mną mogły jeszcze nie być szczytem, ponieważ, czego wcześniej nie zauważyłam, nad nimi słabo jarzyły się kolejne punkty. Poczułam lekkie zniechęcenie, ale o powrocie w tym momencie nie było mowy. Dolina, spowita chmurami, wydawała się należeć do innego świata, jakby do innego życia, tego sprzed góry Fuji, które obecnie odeszło w niepamięć. Nie mogłam zawrócić. Jedyną drogą była droga pod górę.

Kilkuosobowa grupka siedząca pod skalną ścianą z zachwytem spoglądała w niebo i z przejęciem o czymś rozmawiała. Też spojrzałam w górę. Spadające gwiazdy! No tak, był sierpień, w młodości godzinami wpatrywałam się w niebo z nadzieją na ujrzenie meteorów i zawsze moje oczekiwania się spełniały. Znalazłam więc spory kamień, na którym mogłam usiąść, obok położyłam plecak i postanowiłam przez chwilę upajać się nocą. Na czarnym jak smoła niebie migotały drobne gwiazdki. Co jakiś czas jedna z nich odrywała się od nieba, by zniknąć za wzgórzami. Za każdym razem towarzyszyły temu radosne okrzyki Japończyków. Popatrzyłam w ich stronę. Na twarzach mieli wymalowany zachwyt i beztroskę. W niczym nie przypominali tych czarno-białych smutnych i jakby nieobecnych postaci, które codziennie widywałam na ulicach i w pociągach. Tutejsi ludzie byli jak najbardziej żywi i obecni, świadomi otaczającej ich przyrody. Rozkoszowali się obecną chwilą, a świat poza górą Fuji przestał istnieć. W istocie był on odległy. Poniżej rozpościerały się wzgórza zasnute chmurami, a światła miasteczek ginęły w dali. Ciemność nocy rozświetlały tylko gwiazdy i światła latarek. I reflektory nad nami. Aż trudno było mi uwierzyć, że w kraju, w którym zagospodarowuje się najmniejszy skrawek ziemi, gdzie domy ustawione były tak ciasno, że człowiek ledwo mógł się między nimi zmieścić, a wszystko oblepione było wrzaskliwymi reklamami, mogło istnieć miejsce tak puste, ciche i kojące. Czułam błogość.

Siedzenie w ciszy nocy przerywanej jedynie odgłosami kroków nadchodzących turystów było rozleniwiające. Jeszcze chwila, a mogłabym tam zostać do rana. Dlatego nie zważając na grupkę wciąż siedzącą przy sąsiedniej skale, powoli ruszyłam. Droga, choć łatwa, męczyła mnie. Nigdy nie mogłam zrozumieć, dlaczego bez trudu znosiłam wielogodzinny marsz po płaskim terenie lub wspinaczkę, a wystarczyło niewielkie nachylenie, bym traciła oddech. Wlokłam się więc i w myślach przywoływałam najbliższą stację, na której zamierzałam solidnie odpocząć. I bardzo pragnęłam, by taka sama droga już więcej się nie powtórzyła. Każda inna, tylko nie łagodnie nachylona. Po kilku kolejnych zakrętach doszłam wreszcie do upragnionego schroniska.

6 stacja i koniec świata

6 stacja przypominała zadaszony betonowy most, w którym stłoczeni turyści albo czekali, aż przestanie padać, albo zmieniali ubrania na przeciwdeszczowe i bez wahania ruszali w dalszą drogę. Poczułam ulgę – można iść. W głębi betonowej konstrukcji znajdowało się niewielkie jasno oświetlone pomieszczenie, a przez duże okna widziałam pracownika stacji udzielającego informacji turystom. Przypomniałam sobie o zbieraniu pieczątek na moim kiju i weszłam do środka. Mężczyzna, jak tylko zobaczył, że wyciągałam przed siebie kostur, mieszaniną angielskiego, japońskiego i migowego wytłumaczył mi, że pieczątki były dopiero na 7 stacji. Dał mi jednak mapę. Chciałam zaprotestować, że jej nie potrzebowałam, bo miałam już cały plik map, lecz w tym momencie uświadomiłam sobie, że były one schowane głęboko w wewnętrznej kieszeni plecaka, a plecak przykryty wodoodporną płachtą. Poczułam zażenowanie własną bezmyślnością – na co komu mapa w plecaku – i przyjęłam tę ofiarowywaną.

Wyszłam przed pomieszczenie i zaczęłam studiować dalszą trasę. Przeszłam już 1,5 km, przede mną było 4,5. Teoretycznie była to ¼ całej trasy, praktycznie nic nie znacząca, bowiem prawdziwa podróż miała się dopiero zacząć. Nie czułam zmęczenia ani senności, mimo to postanowiłam chwilkę odpocząć. Wyciągnęłam pocztówki. Było ich 12, chciałam wysłać 11; wypisywanie dwóch na raz wystarczało na 5-6 postojów. Jednak żeby nie zapeszyć, wpisywałam tylko adresy, a treść miałam dodać na szczycie. Dwie pierwsze kartki były do Japonii. Mayumi swojej się spodziewała, a Yuko nawet nie miała pojęcia, gdzie byłam, więc wyobraziłam sobie jej ogromne zdziwienie na widok pocztówki z Fuji otrzymanej od cudzoziemca.

Chmura odpłynęła jak na zamówienie i wysoko, bardzo wysoko nad głową, tuż pod samym niebem, ujrzałam potężne światła budynków. Szczyt? Spodziewałam się, że będzie wysoko, ale to, co ujrzałam, nie napawało optymizmem. Tym bardziej, że droga zaczęła się łagodnie unosić, co oznaczało, że żarty się skończyły i rozpoczynał się mój pojedynek z górą. Nie byłam głodna, ale profilaktycznie zjadłam jeden paluszek „Przyjaciela Kalorii”i napiłam się tańszego odpowiednika „Potu Pokariego”, jednocześnie dziękując Japończykom za ogólnonarodową hipochondrię, której skutkiem  były owe wynalazki - obiad w ciastku i napój ratujący przed ciężkim odwodnieniem. Co prawda wiedziałam, że w ciągu doby nie uda mi się umrzeć z głodu i odwodnienia, ale skoro i tak miałam coś jeść i pić, to chciałam wierzyć, że jest to zdrowe. Założyłam plecak, mapę tym razem schowałam do wewnętrznej kieszeni kurtki i powoli ruszyłam pod górę, tym samym odrzucając ostatnią szansę powrotu. Wraz z budynkiem stacji zostawiłam za sobą cały zewnętrzny świat; odtąd była już tylko góra. Na szczęście deszcz na dobre przestał padać.

Dobre złego początki

Światła sklepu i innych budynków oraz odjeżdżających samochodów na tyle rozświetlały ciemność, że jeszcze nie musiałam włączać latarki. Miarowy dźwięk dzwonka zawieszonego na końcu mojego kija przerywał nocną ciszę. Wydawało mi się, że wszyscy dookoła go słyszą i mają mi za złe zakłócanie spokoju. Jednak z różnych stron dochodził mnie metaliczny brzęk dzwoneczków, co bardzo mnie ucieszyło. Poczułam dzwoneczkową jedność z tymi wszystkimi ludźmi; byłam sama na drodze, ale nie samotna. W oddali zamajaczyła duża tablica informacyjna, do której zmierzały mniejsze i większe grupki turystów, oraz zza której wyłaniali się powracający z góry. Na tablicy był dokładnie rozrysowany plan całego parkingu i najbliższej okolicy oraz informacje dla turystów w czterech językach o tym, jak się zachowywać w górach. Młoda para Japończyków poprosiła mnie o zrobienie im zdjęcia, później oni zrobili mi, chwilę porozmawialiśmy; podróż zapowiadała się miło. Gdzieś w okolicy powinien być chram, do którego chciałam wejść przed wyruszeniem w dalszą drogę. Nie byłam ani religijna, ani przesądna, ale będąc w Japonii chciałam się zachowywać jak Japończycy i poprosić Konohanasakuya-hime – boginię góry Fuji, o opiekę. W słabym świetle latarki nie udało mi się go dostrzec, być może był ukryty gdzieś w głębi między drzewami lub budynkami. Nie wpadłam na to, żeby sprawdzić na tablicy informacyjnej. Zresztą szkoda mi było czasu. Na parkingu spędziłam godzinę, według informatora droga na szczyt miała potrwać 6 godzin i jeżeli chciałam zdążyć przed wschodem słońca, nie powinnam tracić więcej czasu.

Szeroka droga otoczona była wysokimi drzewami. Zaskakujące, że na wysokości 2300 metrów cokolwiek rosło, zwłaszcza drzewa. Najwyraźniej ciepły klimat Japonii łagodził surowe warunki zazwyczaj panujące w górach. W obie strony szli ludzie, niektórzy w pojedynkę, tak jak ja, niektórzy w grupkach. Niektórzy szli w milczeniu, jakby się maksymalnie koncentrowali na wędrówce, inni wesoło rozmawiali i się przekrzykiwali, u jeszcze innych dawało się wyczuć pretensję w głosie, jakby szli za karę. Ci mniej zmęczeni pozdrawiali nas idących dopiero do góry. Zupełnie jak za dawnych lat w Bieszczadach. Przypomniałam sobie, dlaczego kiedyś tak bardzo lubiłam chodzić po górach; poczułam się bardzo swojsko, niemal jak w domu. Ludzie gór zawsze traktowali się jak jedna wielka rodzina, bardzo życzliwi i gotowi nieść pomoc potrzebującym na szlaku. Ku mojej ogromnej radości dotyczyło to również zazwyczaj powściągliwych Japończyków – zapowiadała się wyprawa w miłej atmosferze, jak dawniej. Moją uwagę przykuł starszy pan, którego widziałam w autobusie, ale nie sądziłam wtedy, że on naprawdę tu jechał. Wyglądał na co najmniej 70 lat i samotnie prawie biegł szlakiem. Patrzyłam na niego jak na szaleńca, który nie miał pojęcia, na co się porywał. Nie zamierzałam się z nim ścigać, pewnie i tak miałam go wkrótce dogonić na którejś ze stacji, opadłego z sił i niezdolnego do dalszej wspinaczki. Natomiast bardzo zazdrościłam ludziom wracającym z góry. Oni już mieli wszystko za sobą, byli na górze i teraz zwycięsko wracali do domu. Część z nich była wyraźnie zmęczona, część wciąż świeża i pełna energii, jednak wszystkich łączyła radość ze zdobycia szczytu, widać było po ich twarzach, zmęczonych lecz uśmiechniętych. Szczególne wrażenie wywarła na mnie pewna kobieta w średnim wieku. Jej twarz jaśniała, a uśmiech zdawał się krzyczeć „zwyciężyłam!”. Patrząc na nią wyobraziłam sobie, że być może wcale nie będzie tak źle jak mi się wydawało. Do pokonania miałam 6 kilometrów, różnica wzniesień wynosiła prawie 1500 metrów, ale patrząc na nią, na nich wszystkich, to nie wydawało się aż tak straszne. Wystarczyło tylko iść swoim tempem, a wszystko powinno być dobrze.

 W miarę oddalania się od parkingu powracających światełek było coraz mniej, by po kilku czy kilkunastu minutach miały całkowicie zniknąć. Po chwili z naprzeciwka ciemność rozświetliły silne światła nadjeżdżającego samochodu. Najwyraźniej któryś z pracowników parkingowych budynków błąkał się jeszcze po okolicy. Przyglądałam się ginącym w dali czerwonym światłom samochodu, które wnet zniknęły w lesie. Od tej pory zostali tylko ci, którzy rzucili górze nocne wyzwanie.

Las powoli się przerzedzał, by po chwili odsłonić układającą się do snu dolinę po lewej stronie i ciemną sylwetkę góry po prawej. Spojrzałam do góry w nadziei ujrzenia szczytu, lecz widziałam tylko niemal pionową betonową ścianę zabezpieczającą stok przed osunięciem. Droga na Fuji nadal była zagadką. W dodatku światło mojej latarki było słabsze, niż sądziłam, świeciło niezbyt silnym światłem na odległość około 5 metrów. Z jednej strony tyle wystarczyło, by nie wybić zębów na kamieniach ani nie runąć w przepaść, jednak bardziej komfortowo bym się czuła, gdybym widziała trochę więcej. Na szczęście przede mną i za mną szło całkiem sporo osób, więc droga była względnie dobrze oświetlona. Zaczęłam kalkulować. Obecna droga była idealnie płaska, a stok stromy, więc jeżeli zmniejszał się dystans do przebycia, a różnica wysokości wciąż była taka sama, oznaczało to, że droga mogła być straszna. Naszła mnie obawa, czy moje uszkodzone prawe kolano i lewa stopa wytrzymają takie obciążenie. Byłam co prawda przygotowana i miałam bandaże i opaski, którymi miałam chronić stawy w razie zbyt dużego wysiłku, ale nie miałam pewności, czy takie prowizoryczne zabezpieczenia wystarczyłyby, żeby wejść i zejść zgodnie z planem. Nie chciałam jednak martwić się na zapas. Na razie nic się nie działo, wieczór był przyjemny i tego się trzymałam. Spojrzałam w dół. Wśród niewielkich pagórków migotały światła miast, miasteczek i wsi, a nad nimi rozpościerało się gwiaździste niebo, po którym sunęły niewielkie kłęby chmur. Zazdrościłam mieszkańcom doliny tego, że udawali się na spoczynek podczas gdy mnie czekała ciężka, bezsenna noc. Szybko jednak odegnałam te myśli, na Fuji nie szłam bowiem za karę tylko dlatego, że chciałam. Noc spędzona gdzieś na stoku wysokiej góry była moim wyborem, podobno świadomym.

Droga łagodnie skręciła w prawo w stronę niewielkiego lasku. Znad doliny napłynęła gęsta chmura i nie mogąc przedrzeć się przez górę, zatrzymała się nad drzewami. Poczułam na twarzy kroplę deszczu, potem drugą i niestety, stało się to, czego się obawiałam. Spadł deszcz. Nawet nie deszcz, a mżawka, ale kto wiedział, czy nie rozpęta się ulewa. Część osób w pośpiechu zaczęła zakładać schowane dotąd przeciwdeszczowe ubrania, a część jak gdyby nigdy nic kontynuowała wędrówkę. Nie chcąc ryzykować ewentualnego przemoczenia plecaka, sprawnie nałożyłam na niego wodoodporną płachtę. Aparat i torebkę z dokumentami schowałam pod kurtkę, żeby nadal mieć je pod ręką, a na głowę założyłam kaptur. Miałam nadzieję, że na mżawce się skończy i że latarka nie wybuchnie mi na głowie od nadmiaru wilgoci. Na szczęście korony drzew nieco łagodziły skutki deszczu, lecz mimo to kamienna droga wnet stała się śliska. Wysłużone buty dawno straciły swoją pierwotną przyczepność i musiałam bardziej uważać, by się nie pośliznąć. W głowie zaczęły narastać obawy, czy dalsza droga w takich warunkach będzie możliwa. Wkrótce powinnam dojść do 6 stacji, a deszcz ani myślał przestać padać. Wnet dało się słyszeć kobiecy głos roznoszący się z głośników. W wolno wypowiadanych słowach, potęgowanych echem, było coś złowrogiego. Między drzewami rozbłysły potężne reflektory i po kilku minutach dotarłam do pierwszej stacji na szlaku.